Bazen öyle hataları olur ki insanın pişmanlık için artık çok geçtir. Bir kara kış vakti bir Mahalle Kahvesi’nin harlı sobasında üstündeki karlarla birlikte umudun da erir gider.
Herhangi bir yerde hiç tanımadığı kişilerin çekinmeden soru sorabilecekleri kadar güven telkin eden biri olmak iyi midir kötü mü? Yoksa biraz mağrur ve erişilmez mi görünmeli insanlara? Aksi hâlde elindeki sağlık raporunda yer alan Dört Zait işaretini nasıl açıklayabilirsiniz gariban delikanlıya işe girme umudunu elinden almadan?
Kör Mustafa gibi birini tanımışsanız sevinin. Zira onlar kendi fiziksel kusurlarını, tabiatın çetinliğini, insanların nobranlığını yenecek bir azim sahibidirler. Belki bir gün onların yetiştirdiği Karanfilleri koklamak, Domates Suyu’nu içmek size de nasip olur.
Dünya ve insanlar bütün çirkinlikleri ile üzerinize gelip ruhunuzu bunalttığı zaman şöyle uzun bir yürüyüşe çıkın. Belki siz de bir köşebaşında torunları için beslediği yavru tavşanları satıp yol parasını denkleştirmeye çalışan temiz yüzlü, temiz kalpli teyzeyi görürsünüz. O İzmir’e giderken siz de insanlığa dair umutlarınızı tazelemiş olarak evinize dönersiniz.
Sait Faik Abasıyanık (18 Kasım ya da 22 Kasım ya da 23 Kasım 1906 - 11 Mayıs 1954), Türk hikâye ve roman yazarı, şair. Türk hikâyeciliğinin önde gelen yazarlarından birisi olan Sait Faik, çağdaş hikâyeciliğe yaptığı katkılar nedeniyle Türk edebiyatının köşe taşlarından biri olarak kabul edilir.
Modern Türk hikâyeciliğinin öncülerinden olan Sait Faik, getirdiği yenilikler nedeniyle, "kökü kendisinde olan" bir yazar olarak kabul edilir. Klasik öykü tekniğini yıkarak doğayı ve insanları basit, samimi, iyi ve kötü taraflarıyla, olduğu gibi ama aynı zamanda şiirsel ve usta bir dille anlattı. Döneminin pek çok sanatçısından farklı olarak, kendisini Batı'daki gelişmelerle sınırlamadı, hiçbir edebî anlayışın etkisinde hareket etmedi, belli bir tarzın takipçisi olmadı. Asaf Hâlet Çelebi'nin ifadesiyle "Sait Faik kendi ismi içinde mahsur kalacaktır. Hele bizde son zamanlarda onun bazı raté taklitleri türemekle beraber muhakkak ne kendisinden evvel ve ne de sonra ona yakın kimse gelmedi."
Toplumsal sorunlara değil, bireyin toplum içindeki sorunlarına eğilen Sait Faik, öykülerinde çoğunlukla kendisinden yola çıkarak insanın hakikatini anlamaya çalıştı. Çoğunlukla şehirli alt sınıfın hayatını, balıkçı, işsiz, tacir, kıraathane sahibi gibi karakterleri anlattı. İnsanların yaşama biçimlerini, arzularını, tasalarını, korkularını ve sevinçlerini irdeleyerek "insanı ele alan sanatçılar" sınıfında yer aldı.
1929 yılında başladığı yazı hayatı boyunca "sorumlu avare", "gözlemci balıkçı", "çakırkeyf sirozlu", "küfürbaz şair", "müflis tacir", "züğürt yazar", "hamdolsun diyemeyen rantiye", "anadan doğma çevreci" gibi sıfatlarla anılan Sait Faik'in tüm yazdıkları bir şair duyarlılığı içeriyordu. Hikâye, roman, şiir yazan, çeviriler ve röportajlar yapan sanatçı bütün bu türleri kendine özgü tarzı ile kaynaştırdı. Yazarın, anlık heyecanlarını yansıtan, izlenimci ve fovist ressamların üslubunu anımsatan bir tarzı olduğu söylenmiştir.
Kendi özgün dilini oluştururken André Gide, Comte de Lautréamont ve Jean Genet gibi isimlerden etkilenen Sait Faik, kendisinden sonra gelen Ferit Edgü, Adalet Ağaoğlu ve Demir Özlü gibi yazarlara ışık tuttu. Ölümünün ardından Burgaz Adası'ndaki evi müzeye dönüştürülen yazar adına her sene Sait Faik Hikâye Armağanı verilmektedir.
(Vikipedi'den alındı.)
