Sait Faik’in usta kalemiyle insanlığın ortak yaralarını tasvir ettiği eserlerinden biri de Şahmerdan’dır.
Ortak sorumluluğunu mesai arkadaşının sırtına yıkmaya çalışan bir “Şişman Salih”le hepimiz bir yerlerde karşılaşmış ve sorumluluğun ağırlığı ölçüsünde kendisine öfke duymuşuzdur.
Sadece Kaşık Adası’nın kâşifleri değil bizler de çocukluk çağının saflığını bir anda yitirivermenin şaşkınlığını yaşamışızdır.
Etrafımızdaki Fındık Alilerin hüzünlü akıbeti karşısında kimimiz “su testisi su yolunda” tepkisini vermiş, kimimiz de yüreğinden taşan merhametiyle onun için de üzülmüştür.
Bir francala ekmek yeme umudunu bir piyango biletine bağlayan ve piyango kendisine çıkınca aklını yele veren Çarpık Ahmet’in hikâyesinin mutlu sonla bitmeyeceğini daha en başında içten içe sezmişizdir.
İnsafsız arkadaş çevremizin taktığı lakaplardan “Zemberek Celil” gibi kurtulmak için az uğraşmamışızdır.
Büyük şehrin çalışma temposuna ve fena ahlakına ayak uyduramayan Çöpçü Ahmet’in pes edişi ara sıra hepimizi yoklamıştır.
Bilmem siz de katılır mısınız?..
Sait Faik Abasıyanık (18 Kasım ya da 22 Kasım ya da 23 Kasım 1906 - 11 Mayıs 1954), Türk hikâye ve roman yazarı, şair. Türk hikâyeciliğinin önde gelen yazarlarından birisi olan Sait Faik, çağdaş hikâyeciliğe yaptığı katkılar nedeniyle Türk edebiyatının köşe taşlarından biri olarak kabul edilir.
Modern Türk hikâyeciliğinin öncülerinden olan Sait Faik, getirdiği yenilikler nedeniyle, "kökü kendisinde olan" bir yazar olarak kabul edilir. Klasik öykü tekniğini yıkarak doğayı ve insanları basit, samimi, iyi ve kötü taraflarıyla, olduğu gibi ama aynı zamanda şiirsel ve usta bir dille anlattı. Döneminin pek çok sanatçısından farklı olarak, kendisini Batı'daki gelişmelerle sınırlamadı, hiçbir edebî anlayışın etkisinde hareket etmedi, belli bir tarzın takipçisi olmadı. Asaf Hâlet Çelebi'nin ifadesiyle "Sait Faik kendi ismi içinde mahsur kalacaktır. Hele bizde son zamanlarda onun bazı raté taklitleri türemekle beraber muhakkak ne kendisinden evvel ve ne de sonra ona yakın kimse gelmedi."
Toplumsal sorunlara değil, bireyin toplum içindeki sorunlarına eğilen Sait Faik, öykülerinde çoğunlukla kendisinden yola çıkarak insanın hakikatini anlamaya çalıştı. Çoğunlukla şehirli alt sınıfın hayatını, balıkçı, işsiz, tacir, kıraathane sahibi gibi karakterleri anlattı. İnsanların yaşama biçimlerini, arzularını, tasalarını, korkularını ve sevinçlerini irdeleyerek "insanı ele alan sanatçılar" sınıfında yer aldı.
1929 yılında başladığı yazı hayatı boyunca "sorumlu avare", "gözlemci balıkçı", "çakırkeyf sirozlu", "küfürbaz şair", "müflis tacir", "züğürt yazar", "hamdolsun diyemeyen rantiye", "anadan doğma çevreci" gibi sıfatlarla anılan Sait Faik'in tüm yazdıkları bir şair duyarlılığı içeriyordu. Hikâye, roman, şiir yazan, çeviriler ve röportajlar yapan sanatçı bütün bu türleri kendine özgü tarzı ile kaynaştırdı. Yazarın, anlık heyecanlarını yansıtan, izlenimci ve fovist ressamların üslubunu anımsatan bir tarzı olduğu söylenmiştir.
Kendi özgün dilini oluştururken André Gide, Comte de Lautréamont ve Jean Genet gibi isimlerden etkilenen Sait Faik, kendisinden sonra gelen Ferit Edgü, Adalet Ağaoğlu ve Demir Özlü gibi yazarlara ışık tuttu. Ölümünün ardından Burgaz Adası'ndaki evi müzeye dönüştürülen yazar adına her sene Sait Faik Hikâye Armağanı verilmektedir.
(Vikipedi'den alındı.)
